نمی خوام حرفای شعاری و کلیشه ای بزنم، میخوام از تجربه ی خودم بگم

امیدوارم باورپذیرتر باشه...

ماجرا از اون جایی شروع شد که وقتی مشکل بزرگی تو زندگیم اتفاق می افتاد

نذر میکردم بعد برطرف شدن مشکلم یه دورکامل با تامل وتفکر قران بخونم ...

 نمیدونم چرا و چطور به دلم می افتاد که اینجوری نذر کنم ولی به هرحال هربار

بعد برطرف شدن مشکلم نذرمو ادا میکردم

اولش سخت بود هم روخوانی عربیم بد بود همه موقع خوندن ترجمه قرآن کلافه میشدم

چون خیلی از موضوعاتش رو نمیتونستم درک کنم و مدام به تفسیرشون مراجعه میکردم

و اینکار زمان می برد...

اولین بار خوندن یه دور کامل قران با فرض اینکه روزی سه صفحه میخوندم

چیزی حدود شیش ماه طول کشید

برای دفعات بعد زمان تموم کردنش کمتر و کمتر میشد...

تاجایی که به دوماه رسید..

با این حساب تو یه سال چند بار چند دور کامل قرآن میخوندم

همزمان یه اتفاقایی توی درونم هم افتاده بود...

هربار که قران رو از اول شروع میکردم انگار همه چیز برام تازگی داشت

میشد در مورد آیه به آیه ش ساعت ها فکر کنم بدون خستگی بدون توقف...

قرآن منو به یه دنیای دیگه میبرد دنیایی که از جنس نور بود و آرامش محض

هر چقدر زمان میگذشت بیشتر باهاش انس میگرفتم دلم که میگرفت بغلش میکردم

تمام تنش های درونی منو در خودش حل میکرد احساس میکردم تو قلبم دریایی

از نور جریان داره...

دیگه از آینده نمیترسیدم دیگه غم و اندوهی از گذشته نداشتم

هیچ نقطه ی تاریک و مبهمی توی زندگیم وجود نداشت

همه چیز برام روشن شده بود...

"من در دنیایی از نور زندگی میکردم"

حالا به لطف خدا قران جزء جدایی ناپذیر زندگیه من شده،

بعد هرنماز هرچقدر که در توانم باشه و توفیق داشته باشم ازش بهرمند میشم

من اثرات بی نظیر قران رو فقط در تحولات درونم مشاهده نکردم،

بلکه در تمام ابعاد زندگیم ساری وجاری بوده و هست...

شاید آدما برای آروم کردن خودشون دنبال راه های مختلفی باشن اما هیچکدوم از اون راه ها

اونقدر که باید و شاید نمیتونه مؤثر باشه، باید بپذیریم خدایی که ماروخلق کرده بهتر از هرکسی

 مارو میشناسه و راه آروم کردن مون رو بلده!

همونطور که خداوند در قران میفرماید؛

"أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ"

"بدانيد كه تنها با ياد خدا دلها آرام مى‌گيرد"

+ دراین ماه نزول قران هرچقدر که میتونید با قرآن انس بگیرید تا زندگیتون متحول بشه

+ اگه این آخرین ماه رمضان عمرمون بود، امیدوارم به برکت قرآن پاک ازاین دنیا بریم

نیمه شب پنجره را باز میکنم در تاریکی اتاق دراز میکشم

به آسمان خیره میشوم،

نسیم دلپذیر بهاری می وزد چنان که روح و جانم را نوازش میکند..

صدای آواز پرندگان در ژرفای وجودم نفوذ کرده

و خالی از تمام هم وغم دنیا می شوم،

خالی از تمام دلبستگی ها و حتی دلتنگی ها

احساس رهایی میکنم...

آری من آزادم از اسارت زمین و تعلقاتش، رنج ها و مشکلاتش حتی لذّاتش!

لذّت واقعی با توبودن است خالق من، محبوب من

و گویی من تمام این بیست و چند سال را زندگی نکرده ام،

و چیزی از زنده بودن نمیدانم...

"تا اینکه تو زنده ام نمودی و زندگی ام بخشیدی"

احساس سبکی میکنم گویی روحم به پرواز درآمده...

شوق رسیدن به تو دارم

ای مهربانترینِ مهربانان

"مرا به سوی خود بخوان"