گاهی تنهایی فرصت خوبیه برای تفکیک افکارخوب وبد وبرای سنجش بهتر

ارزش ها وآرزوهای آدم..

اینروزا تو تنهایی هام به بایدها ونبایدهای زندگی فکر میکنم..

به وسعت افکار آدمهای اطرافم فکر میکنم..

به مسیرو ملاک ومقصدم فکر میکنم..

خلاصه اینروزا کلی وقت دارم برای کلی فکر..

قبلنا فکرمیکردم باید سرخوش وبی خیال زندگی کرد امادرحقیقت این چیزی نبود

 که میخواستم،شاید این حال دنیای آدمهایی بود که من فکر میکردم بااین سبک 

زندگی میتونن خوشحالتر و خوشبختر باشن!!

اما حالا فهمیدم که دلم نمیخواد مثل کسی باشم..

 میخوام مثل خودم باشم میخوام دنیارو اززاویه ی دید خودم کشف کنم..

هستن کسایی که ترجیح میدن توبی خیالی سرکنن..کسایی که مفهوم واقعی

 زندگی رو تو روزمرگی هاشون تعریف میکنن..

نمیدونم شاید وسعت افکار این افراد درهمین حده شایدم به خودشون زحمت

 فراتررفتن رو نمیدن..

برام خیلی عجیبه آدمهایی که تو احوالات خودشون غرق شدن..

یادش بخیر توی توحید یه روز دبیرادبیاتمون یه حرف خیلی قشنگی زد که من

 همیشه به این حرفش فکرمیکنم..

گفت:چرا ما آدما وقتی "میتونیم" خوب باشیم بد میشیم؟؟؟

واقعا چرا؟

چون ازفرصت های زندگی مون درست استفاده نمیکنیم..چون اونجا که "باید"

 حواسمون نیست..چون ازخودمون دوریم

ازکنارهمه چیز بایه نگاه سطحی وکوته فکرانه رد میشیم..ونسبت به محیط 

اطرافمون حتی کوچکترین  تأمل وتفكری نداریم

غافل ازاینکه هرلحظه وشرایطی میتونه نشانه وبهانه ای باشه برای کسب معرفت 

وخودآگاهی هرچه بیشترما

اما ما این لحظه های ناب وطلایی زندگی رو خیلی ساده وبیهوده هدر میدیم!

میگن ارزش هر آدمی به هدفیه که دنبال میکنه..

آیاواقعا اهداف خیلی از آدمها درخور شخصیت اونها هست؟

فکرنمیکنید گاهی خیلی ازما ازشئون انسانی واخلاقی خودمون خارج میشیم.؟.

شاید بهتره کمی جدی تر وعمیق تر درمورد خیلی چیزا فکر کنیم

شاید بهتره ازامروز ارزش آرزوها واهدافمون روبسنجیم و وسعت

 افکارمون رو دریابیم

چرا که میگن: "جهان هرکس به اندازه ی وسعت افکار اوست.."

یاحق